Het leed dat blessure heet

HET LEED DAT BLESSURE HEET.

Iedere sporter heeft er angst voor: blessures!

Het belemmert je namelijk in wat je zo graag doet: sporten.

Maar diep in je hart weet je.. het overkomt je allemaal een keer.

Alleen wil je dat moment zo lang mogelijk uit stellen.

Ik ook.

En dus sport ik en probeer ik zo goed mogelijk naar mijn lijf te luisteren.

Niet overbelasten. Verschillende sporten en dus ook verschillende spiergroepen aanspreken. Maar ook: yoga.

Ja. Ook dat is een sport.

Anyway, op mijn oude dag ben ik blij dat ik nog blessure vrij mag sporten.

Tot van de week. Toen gebeurde er gewoon iets stoms.

Met een te hoge afsprong (we deden rope climbs met de CrossFit, en ja, dat vind ik super leuk!) landde ik te hard op mijn rechter voet.

Ik merkte wel dat dat iets te hard was, maar schonk er niet te veel aandacht aan.

Maar nadat de uren verstreken, nam ook de pijn toe.

Koelen hielp niet en ik kon er op een geven moment ook niet meer op staan.

Opeens voelde het niet meer ok. Er schoot door m’n gedachte heen dat ik naar de huisarts wilde. Tja, ik ben al jaren niet meer naar de huisarts geweest!

Wat is er aan de hand? Is er iets gebroken? Hoe lang gaat dit duren, maar vooral...hier heb ik helemaal geen tijd voor!

Anyway, ik moest hier tijd voor maken.

Er bleek niks gebroken te zijn. Er was ook amper wat aan mijn voet te zien, geen verdikking of blauwe plekken. Maar pijn had ik wel! En flink ook.

(“ Zie je wel, ik ben een aansteller”). Zelf mijn voet hoog leggen op de bank deed zeer.

Ik besloot  advies te vragen van de fysio en te gaan luisteren naar mijn lijf.

Wat kan ik wel, wat kan ik niet.  Alles op alles zetten om zo snel mogelijk te herstellen.

Beetje pijn mag, te veel pijn niet.

Oefeningen met een klein balletje onder mijn voet.

Licht belasten. En Rust.

RUST.

(Oh nee toch niet, brood is op, ik moet toch naar de bakker fietsen.

Kak, huis is vies, moet gestofzuigd worden.

Pijn.

Toch maar rusten dan.)

MINDFULNESS.

Oh ja, practice wat je preach.

Na dik uur overdag op de bank zitten (ik zit NOOIT, maar dan ook nooit overdag op de bank) werd ik redelijk onrustig en emotioneel.

Je wordt weer op jezelf aangewezen.

Ik besloot een meditatie op te zetten en maar te accepteren “ dat wat is” (lekker makkelijk gezegd he?). Maar zo is het wel.

De meditatie was lastig, mijn gedachten dwaalden vaker af dan anders.

Nou ja, so be it.

Accepteren.

ACCEPTEREN.

En wat bleek?

Ik merkte dat mijn herstel sneller ging dan verwacht.

De pijn zakte en in de loop van de dagen kon ik er steeds meer mee.

Ik voel me alsof ik door het oog van de naald ben gekropen. (#dramaqueen)

Want jeetje zeg.. weken of maanden niet sporten zie ik echt niet zitten.

Ik ben er nog niet. Maar ben al heel blij dat er zo vooruitgang in zit!

Dus ik ben me partijtje dankbaar.

Of ik ben gewoon een jankbal. Kan ook.