BLOGS!

Al enige jaren ben ik geïnteresseerd in ademhalen.

En heb ik meerdere ‘soorten’ ademhalingen mogen ervaren.

Maar nog steeds blijf ik verbaasd over de kracht ervan.

Op camping Buitenland had ik laatst een ademsessie met een Wim Hof instructeur gepland.

Dit omdat ik voelde dat ik het nodig had.

Omdat ik het alleen niet kon.

Omdat ik wist dat ik dmv ademhalen kon loslaten.

Wiebe (de instructeur) begon met wat uitleg over ademhalen.

Daarna begonnen we liggend onze ademhaling te observeren.

Om vervolgens de uitademing te verlengen. Je merkt dat je dan al meer in een ontspannen staat komt.

Vervolgens een aandachtsoefening: de 4-7-8 ademhaling.

Hierbij adem je dus 4 tellen in om deze vervolgens 7 tellen vast te houden en hierna in 8 tellen/seconden uit te ademen.

Hierbij moet je dus wel je aandacht erbij houden, omdat je moet tellen.

Vervolgens gingen we wat meer de ademhaling verdiepen. Adem naar je buik.  Naar je romp. Dan naar de borst.

Zo verdiep je je je ademhaling: buik-romp-borst.

Je kan al wat sensaties ervaren: tintelingen, duizeligheid.

Daarna begon de Wim Hof ademsessie.

4 rondes zouden we doen.

Wiebe begeleide ons, vertelde ons hoe te ademen, te verdiepen en hoeveel ademhalingen nog.

Bij de Wim Hof methode adem je eerst (ongeveer) 30x diep in, dan voor ong 70/80% uit.

Na de laatste uitademing ben je stil. In de ‘retentiefase’. 

Soort van adem inhouden, maar dan nadat je uitgeademd hebt.

Dit hou je zo lang mogelijk vol. Of totdat er gezegd wordt dat je de rest ‘mag’ uitademen. Hierna neem je een diepe ademteug en deze hou je 15 seconden vast.

Dan laat je de zuurstof en de koolzuur in je lijf zijn werk doen.

En hierna begint de hele sessie weer opnieuw.

Bij ronde 3 en 4 probeer je wat meer de verdieping op te zoeken.

Wat sneller en dieper te gaan. 

Dit merkte ik zeker!

Ik voelde meer tintelingen in mijn armen en vingers.

Na ronde 4 kwamen de emoties los.

Ik moest huilen, ik voelde de zon op mijn gezicht.

De wind wakkerde aan en ik voelde dat die mijn zorgen en emoties mee nam.

Het was heel bijzonder.

Wiebe dekte me toe met 2 fleecedekens en raakte me aan, een hand op mijn schouder.

Opeens voelde ik dat ik toch niet alleen was.

Alles kwam op de juiste timing. 

Ik had dit ZO nodig.

Ik moest even blijven liggen en bij mezelf blijven.

Er is geen knop om ‘los te laten’. 

Maar soms vind ik dit bij de Wim Hof ademhalingen wel.

Een reset.

De kracht van ademhalen🙏. 

*MINDFUL RUN*

Wat is nu eigenlijk Mindful Running? Wat moet ik me daarbij voorstellen?🤷‍♀️

Mindful Run is het hardlopen zonder tijd of doel. Genieten staat voorop.
Het is een combinatie van hardlopen, ademhalingstechnieken en mindfulness.
Aandacht naar het huidige moment.

En door rustiger te bewegen (hardlopen) hou je meer energie over dan als je helemaal stuk gaat.
Je hebt namelijk nog een (werkend) leven en gezin en huishouden ernaast.
Alle ballen hoog houden lukt niet altijd.

Door mindful running leer je om te gaan met stress en hou je meer energie over.
In deze 5 weekse cursus geef ik je tips en tricks mee mbt oa hardlopen en ademhalingstechnieken.
Ook laat ik je kort kennismaken met yoga en meditatie, maar ook met Rule nr. 6: don’t take yourself too seriously!

Zoals je ziet is het aanbod breed. Je kan eruit pikken wat voor jou toepasbaar is.
Want wat voor mij werkt hoeft nog niet voor jou te werken!

Les 1: Kennismaken met elkaar, looptechniek en leren voelen.
Les 2: Bewust worden van ademhalen.
Les 3: Focus, concentratie en aandacht naar hier en nu.
Les 4: Loslaten en longen trainen op neusademhaling.
Les 5: Surprise!

Lijkt het je wat of heb je vragen?
Neem gerust contact met me op.

Liefs,
Wendy

📸: @robsportfotografie

#mindful #mindfulness #mindfulwalk #mindfulrun #bodymindsoul #mindset #stress #reducestress #hardlopen #ikloophard #liefdevoorlopen #runningismytherapy #hoekschewaard #puttershoek #maasdam #strijen #heinenoord #sgravendeel #mijnsheerenland #oudbeijerland #fitover40

Dippen is hip!

Al enige jaren dip ik.

Niet met regelmaat, maar wanneer ik er zin in heb.

Voornamelijk run-dip-runs zijn mijn favoriet.

En een jaar geleden zat ik in een ijswak in Finland.

En ja, sauna ervoor en erna. Want je lijf moet weer opwarmen.

En de laatste tijd is hier veel aandacht voor.. via sportrusten, RTL boulevard..etc.

Maar het is niet iets wat je zomaar even doet.

Je moet dit opbouwen. En misschien is december/januari niet de beste maand om te beginnen met dippen. Want de watertemp is nu ECHT koud.

Je moet het ook niet doen omdat het hip is, je moet het doen omdat je denkt dat het bij je past en je er baat bij zou kunnen hebben.

De reden dat ik deze blog schrijf, is omdat ik onlangs zelf onderkoeld ben geraakt.

Ik was aan het experimenteren met dippen.

Dip&Drive en Dip&Workout á la Wim Hof.

Misschien is dit in mijn leven ook niet de beste tijd om te experimenteren, maar he.. Wie niet probeert die leert niks. 

En van mijn laatste dip heb ik geleerd.

Het dippen zelf ging goed, maar eenmaal thuis kreeg ik mezelf niet meer warm. Mn voeten waren bleek, en een teen zelfs spier- en spierwit. Onder de douche opwarmen lukte niet. En er ontstonden paarse vlekken op m’n voet ('lijkvlekken' noem ik ze). 

Ik voelde me hier niet ok bij, ben met mn half dode voeten uit de douche gegaan. 

Heb mezelf met een dikke trui goed aangekleed. Fleecedeken, warme kruik en kop thee. Mn temperatuur was 34.7 (oor). 

Na uurtje weer ok.. 36.3. 

Maar mensen. Dit was een goede leer.

Ondanks dat ik dacht dat ik ervaren dipper ben, ging het toch mis.

Dippen en weer opwarmen kost veel energie, maar stress kost ook energie.

En soms zegt je lijf dat het nu ff teveel is.

Wil niet zeggen dat je niet moet dippen.

Je moet gewoon naar jezelf luisteren.

Maar hoe pak je dippen nu aan?

Welke tips kan ik gebruiken en op welke gevaren moet ik letten?

Dus... Hier wat tips:

- start met koud afdouchen (nee dat is niet leuk, maar wél noodzakelijk. Je zal merken dat hoe vaker je het doet hoe beter het steeds zal gaan, ook dit is (mentale) training)

- je lijf schrikt en je ademhaling stokt. Ook dat is normaal. Focus je op je ademhaling en je zal zien dat je jezelf dan sneller onder controle krijgt.

- wees je bewust van de tijd dat je in het water wil zijn. Ook 30 seconden is goed genoeg !! Het is geen wedstrijd. (Dit is dus een note-to-self mensen!)

- zorg dat je weer goed opwarmt.

Voor mij werkt hardlopen erna. In de zomer hou ik mijn natte bikini aan, maar in de winter moet je gewoon weer warme kleding aan en je dus omkleden.

Ik merk dat een run-dip-run het beste bij me past. Mijn lijf warmt dan goed op.

Gevaren:

Er is sprake van onderkoeling wanneer je lichaamstemperatuur onder de 35 graden zakt.

Signalen van onderkoeling:

-kippevel

- rillen

- geagiteerd / opgewonden

- verminderde concentratie / suf / sloom

- verminder spraakvermogen

- verminderde spierkracht.

- bleke/witte huid

Bij een lichaamstemperatuur van 32 graden kan bewusteloosheid optreden en bij 28 graden wordt de kans op een hartstilstand groot.

Meestal komt de “after-drop” zoals ze dat noemen, dus ook pas na het dippen.

Warm en koud bloed (van je extremiteiten) komen samen en dat verlaagd je core temperatuur nog meer.

Of je dan nu niet meer aan koudetraining moet doen?

Zeker wel!

Maar je moet gewoon goed naar je lijf luisteren en kijken wat het beste bij jou past.

Er zitten nog steeds gewoon heel veel voordelen aan koudetraining

En soms is gewoon de timing niet handig.

Gaat er veel energie naar andere dingen in je leven.

En dan merk je achteraf pas hoeveel kracht dippen kost.

Maar ook hoe gave tool het is!

Ik ga er ook gewoon mee door, maar wel “old scool”: run-dip-run.

En dan is 1 minuut goed genoeg.

Het blijft een machtig mooi iets mensen.

Geniet ervan en blijf jullie ervaringen delen!

Liefs,

Wendy

HET LEED DAT BLESSURE HEET.

Iedere sporter heeft er angst voor: blessures!

Het belemmert je namelijk in wat je zo graag doet: sporten.

Maar diep in je hart weet je.. het overkomt je allemaal een keer.

Alleen wil je dat moment zo lang mogelijk uit stellen.

Ik ook.

En dus sport ik en probeer ik zo goed mogelijk naar mijn lijf te luisteren.

Niet overbelasten. Verschillende sporten en dus ook verschillende spiergroepen aanspreken. Maar ook: yoga.

Ja. Ook dat is een sport.

Anyway, op mijn oude dag ben ik blij dat ik nog blessure vrij mag sporten.

Tot van de week. Toen gebeurde er gewoon iets stoms.

Met een te hoge afsprong (we deden rope climbs met de CrossFit, en ja, dat vind ik super leuk!) landde ik te hard op mijn rechter voet.

Ik merkte wel dat dat iets te hard was, maar schonk er niet te veel aandacht aan.

Maar nadat de uren verstreken, nam ook de pijn toe.

Koelen hielp niet en ik kon er op een geven moment ook niet meer op staan.

Opeens voelde het niet meer ok. Er schoot door m’n gedachte heen dat ik naar de huisarts wilde. Tja, ik ben al jaren niet meer naar de huisarts geweest!

Wat is er aan de hand? Is er iets gebroken? Hoe lang gaat dit duren, maar vooral...hier heb ik helemaal geen tijd voor!

Anyway, ik moest hier tijd voor maken.

Er bleek niks gebroken te zijn. Er was ook amper wat aan mijn voet te zien, geen verdikking of blauwe plekken. Maar pijn had ik wel! En flink ook.

(“ Zie je wel, ik ben een aansteller”). Zelf mijn voet hoog leggen op de bank deed zeer.

Ik besloot  advies te vragen van de fysio en te gaan luisteren naar mijn lijf.

Wat kan ik wel, wat kan ik niet.  Alles op alles zetten om zo snel mogelijk te herstellen.

Beetje pijn mag, te veel pijn niet.

Oefeningen met een klein balletje onder mijn voet.

Licht belasten. En Rust.

RUST.

(Oh nee toch niet, brood is op, ik moet toch naar de bakker fietsen.

Kak, huis is vies, moet gestofzuigd worden.

Pijn.

Toch maar rusten dan.)

MINDFULNESS.

Oh ja, practice wat je preach.

Na dik uur overdag op de bank zitten (ik zit NOOIT, maar dan ook nooit overdag op de bank) werd ik redelijk onrustig en emotioneel.

Je wordt weer op jezelf aangewezen.

Ik besloot een meditatie op te zetten en maar te accepteren “ dat wat is” (lekker makkelijk gezegd he?). Maar zo is het wel.

De meditatie was lastig, mijn gedachten dwaalden vaker af dan anders.

Nou ja, so be it.

Accepteren.

ACCEPTEREN.

En wat bleek?

Ik merkte dat mijn herstel sneller ging dan verwacht.

De pijn zakte en in de loop van de dagen kon ik er steeds meer mee.

Ik voel me alsof ik door het oog van de naald ben gekropen. (#dramaqueen)

Want jeetje zeg.. weken of maanden niet sporten zie ik echt niet zitten.

Ik ben er nog niet. Maar ben al heel blij dat er zo vooruitgang in zit!

Dus ik ben me partijtje dankbaar.

Of ik ben gewoon een jankbal. Kan ook.